34. Jak udało mi się schudnąć dwadzieścia kilogramów i pozostać sobą

NUTA NA DZIŚ

Na dzisiaj zapowiadam temat różnie odbierany. Dla jednych będzie on kontrowersyjny, bezsensowny, dla innych może okazać się przydatny, ciekawy, motywujący. Swego czasu naczytałam się sporo podobnych postów. Z początku wydawało mi się, że to nie jest miejsce ani czas na podobne wyznania, ale teraz myślę, że jeżeli nie teraz i nie tu, to nigdy i nigdzie.

Zacznę może od mojego odwiecznego kompleksu. Byłam gruba. Po prostu. I choć zawsze mówiłam, że to nic nie szkodzi, że mi to nie przeszkadza, to krzyczałam w środku o pomoc.

Moja samoocena została zdeptana już w szkole podstawowej, pod butami koleżanek i kolegów z klasy. Z roku na rok było gorzej i choć miałam jakichś tam przyjaciół, znalazły się osoby szydzące ze mnie, sprawiające, że czułam się jak pieprzony worek kartofli, wielki, niewiele warty. W gimnazjum udało mi się nieco podbudować postrzeganie samej siebie, ale potem znów wszystko się zawaliło. Od tamtej pory miałam często wzloty i upadki, czyli kilka dni dobrych, po których następował kryzys psychiczny. Niewiele potrzebowałam, aby został wywołany. Czyjeś krzywe spojrzenie, gorzkie słowa oraz inne, dużo podlejsze formy prześladowań potrafiły sprawić, że czułam się źle przez kolejne tygodnie.

Na szczęście gimnazjum, oprócz tego, że było czasem tych wszystkich zapaści emocjonalnych, stało się dla mnie równocześnie najlepszym okresem, jaki do tamtej pory przeżyłam. Wreszcie miałam najlepszą przyjaciółkę, taką naprawdę najlepszą, zyskałam też grono wspaniałych znajomych, w których towarzystwie czułam się świetnie i którzy akceptowali mnie taką, jaką byłam. Pierwsze zawirowania sercowe, zawodzenie się na ludziach, ale i śmiech oraz wiele chwil, których nigdy nie zapomnę. Jednak dopiero w trzeciej klasie stanęłam w rzeczywistości na nogi. Poczułam się lepiej, zaczęłam zauważać, że dla niektórych jestem kimś ważnym, wartościowym, moja samoocena zaczęła rosnąć powoli, odnajdywałam siebie. Byłam gruba i szczęśliwa. Da się.

W końcu nadszedł czas, kiedy w pełni zaakceptowałam to, jak wyglądałam. Nie było to łatwe. Do dziś pamiętam, ile łez przez całe życie wylałam za to, jak inni mnie traktowali i postrzegali. W końcu jednak wyszłam na prostą i... wzięłam się za siebie. Tak, dokładnie. Akceptacja aktualnego stanu pozwoliła mi zrobić ten wielki krok na przód. I chociaż już nie czułam się źle w swoim ciele, to chciałam bardzo zmienić się na lepsze, bardziej niż kiedykolwiek. Ale już nie dla ludzi, nie dla kogoś, dla kogo byłam brzydka i nic niewarta, ale dla samej siebie, lepszego samopoczucia, zdrowia.

Kilka razy próbowałam przechodzić na dietę. Po maksymalnie kilku dniach poddawałam się. Aż pewnego razu... trach! Wytrzymałam tydzień. Nie była to jednak dieta w sensie diety powszechnie rozumianej. Zaczęłam po prostu jeść mniej, zero słodyczy, zero smażonych potraw. Pojawiły się nawet lekkie ćwiczenia, ale po miesiącu lub dwóch zrezygnowałam, twierdząc, że i tak nic nie dają. Jeszcze wtedy tak myślałam.

Potem nadszedł czas krytyczny, tym razem nie dla mojej psychiki, ale dla organizmu. Im więcej dowiadywałam się o zdrowym żywieniu, tym więcej zmieniałam w swoim jadłospisie. Na dobre wyszło mi wprowadzenie na powrót chleba zamiast pieczywa chrupkiego i wafli, wróciłam także do ziemniaków, niczemu przecież nie winnych (mało kto wie, że ziemniaki mają o wiele mniej kalorii niż ryż czy makaron). Zainteresowałam się też jednak kaloriami, indeksem glikemicznym oraz paroma innymi kwestiami i zeszłam do diety oscylującej w granicach około 1250 kcal na dobę, czyli mocno poniżej mojego zapotrzebowania redukcyjnego, nie mówiąc już o normalnym. Raz nawet zdarzyło mi się omdleć, choć wpłynął na to również stres, z którym przyszło mi się zmierzyć ze względu na konkretną sytuację.

Całkiem niedawno, bo około cztery miesiące temu, powróciłam do ćwiczeń. Po dwóch tygodniach jednak zaczynały mnie one męczyć, nie tyle fizycznie, co psychicznie. Wydawały mi się po prostu z razu na raz nudniejsze. Na szczęście dla mnie natrafiłam na czasopismo Ewy Chodakowskiej "BeActive", do którego dołączony był w prezencie darmowy karnet na miesiąc na siłownię. Postanowiłam spróbować, w końcu nie nie traciłam. Poszłam. Pierwszy raz był najtrudniejszy. Masa sprzętu, większość dotąd mi nieznanego, nie zachęciła mnie. Jednak po kilku razach udało mi się zapoznać ze wszystkim i zaplanować jakieś sensowne treningi. Na siłownię chodzę do teraz, już około dwa i pół miesiąca. Brzmi krótko, ale tak naprawdę to szmat czasu. Widzę ogromne postępy, zarówno w swojej wytrzymałości i sile, jak i na ciele. Ponadto zyskałam nową pasję. Ćwiczenia sprawiają mi niesamowitą przyjemność, wręcz czuję te endorfiny, które przeze mnie przepływają (piszę ten tekst tuż po treningu, więc wrażenie jest spotęgowane).

Powoli wychodzę z diety wyniszczającej mój organizm. Dopiero teraz tak naprawdę, po prawie jedenastu miesiącach, widzę, że mój tryb odżywiania nie był prawidłowy niemalże w żadnym aspekcie. Gdybym dziś miała coś komuś doradzić, na pewno nie poleciłabym brać przykładu z mojej drogi do wymarzonego ciała. Teraz jestem mądrzejsza, choć nie twierdzę, że już mądra.

Jeśli chodzi o małe statystyki, to mam nieco poniżej stu siedemdziesięciu centymetrów wzrostu i na początku ważyłam, o zgrozo, osiemdziesiąt trzy kilogramy. Aktualnie ważę sześćdziesiąt dwa kilogramy, więc udało mi się schudnąć, o radości, dwadzieścia jeden kilogramów. Nie uważam, że to szczyt moich marzeń i możliwości, ale już stąd widzę wierzchołek góry, na którą się wspinam. Teraz moim głównym celem jest zwiększenie masy mięśniowej, aby moje ciało było kształtne i jędrne.

Uf. Musiałam to z siebie wyrzucić. Jeżeli czyta to ktoś, kto potrzebuje motywacji, to mam nadzieję, że ją odnalazł mimo moich karygodnych błędów, które popełniłam na początku. Najważniejsze, że je zrozumiałam, a moim celem nie stało się samo zrzucenie wagi, ale dbanie o siebie, zdrowe życie, dobre samopoczucie i umięśnione, szczupłe ciało, rozwijanie pasji na siłowni. W tym roku poszłam do liceum i otaczam się zupełnie nowymi ludźmi, którzy znają tylko moje obecne wcielenie. I bardzo mi to odpowiada, raz na zawsze odcięłam się od przeszłości, łez, krzyku, bólu i zabawy innych moim kosztem. Póki co uważam, że moim najlepszym okresem w życiu jest teraźniejszość. A potem się zobaczy... :)

A Wam z czym przyszło się zmierzyć w życiu? Mieliście jakieś trudne okresy, wielkie problemy z pozoru nie do rozwiązania? A może i teraz takie macie?

Pozdrawiam serdecznie!