29. Nowy początek na powrót

NUTA NA DZIŚ

Od czasów "Miasta 44" pokochałam. Tekst, wokal... <3

Witajcie po ponad dwóch miesiącach! Moje dwutygodniowe wakacje nad Bałtykiem niedawno się skończyły. Nie powiem, wypoczęłam, ale najważniejsze jest to że wreszcie znów mam ochotę pisać, co ostatnio nie zdarzało mi się często. Trochę zaniedbałam tego bloga, przyznaję. Pamiętam, jak ktoś z Was napisał mi, kiedy zdradziłam Wam, że zaczynam nowe opowiadanie, że nie poradziłabym sobie z dwoma blogami na raz. Teraz pewnie można pomyśleć, że nawet z jednym sobie nie radzę. Ale to nie jest tak. Kilka osób pytało się mnie w mejlach, co się ze mną dzieje, gdzie się podziewam? Ja tak właśnie mam - po paru fajnych miesiącach nadchodzi czas pisarskiego kryzysu, który potrafi trwać dobre dwa miesiące. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Sami pewnie macie świadomość, bo większość z Was coś tworzy, że na pisanie trzeba mieć najzwyczajniej w świecie ochotę. A ja jej nie miałam albo byłam zbyt padnięta po całym dniu szkoły lub pracy, aby odpalić laptopa. Pewnym jednak jest, że zawsze w końcu do blogowania wracam, ponieważ od trzech lat jestem od tego uzależniona. Dlatego przybywam teraz z pokładami chęci i pomysłów na to, co chciałabym przede wszystkim wyrzucić z siebie, ale i Wam przekazać.

Na dobry początek wkleiłam naprawdę krótką, zdjęciową "relację" znad morza. Dawno nie dodawałam własnych fotografii, zdarzyło mi się to bodajże w jednym poście, a teraz naszła mnie wena. Z resztą to chyba te zdjęcia, oprócz oczywiście samego wypoczynku nad Bałtykiem, zainspirowały nie do napisania czegoś po długim czasie. Jeśli ktoś jest uczulony na złą, komórkową jakość, lepiej niech na nie nie patrzy zbyt uważnie.

Ogółem bardzo miło spędziłam czas. Wyprawy do mojego miasteczka oraz miejscowości okolicznych pozwoliły mi stwierdzić, że wszędzie można kupić i zjeść to samo, ale jednocześnie zawsze będzie to wyjątkowe. Plażę natomiast odwiedziłam jedynie "moją", ale od razu stała się ulubioną i więcej mi nie było trzeba. Fale rozbijające się o brzeg, ich szum połączony z kakofonią rozmów, krzyków i śmiechów, wiatr dający poczucie nieustannego lotu nad ziemią, wolności i ciepły piach, w który zapadają się stopy... Nigdy za tym nie przypadałam tak samo, jak nie przypadałam za latem, ale teraz wszystko się zmieniło i odpoczywanie na plaży, wszystkie te doznania, to bardzo przyjemna dla mnie sprawa. Może wynika to z faktu, że od pięciu lat nie byłam na takich wakacjach, a może po prostu do pewnych spraw trzeba dojrzeć.

Aha. Mam jeszcze prośbę na koniec. Wiem, że to raczej w stylu typowej aŁtoreczki, ale chciałabym, aby każde, kto to przeczyta, zostawił w komentarzu cokolwiek, chociażby kropkę. To sekunda (chyba że komuś Internety wolno chodzą), a dla mnie informacja, ilu z tych siedemnastu obserwatorów czyta moje wypociny, a ilu po prostu nie chce się usunąć mojego bloga z listy subskrybcji. Akcja jest jednorazowa i bardzo dla mnie ważna. Nikogo nie zmuszam do stałego komentowania, ale proszę o choć króciutki odzew.

Pozdrawiam cieplutko!

Wydało mi się takie ładne w swojej prostocie... 

Ptaki są cudowne. Ich wolność widać pięknie nawet na tak kiepskim zdjęciu.

Wiatraki stały się dla mnie symbolem nadmorskich miejscowości.

To niezwykle amatorskie zdjęcie nie oddaje nawet w połowie piękna fajerwerków o północy.

Spory kawał plaży z samych muszelek. <3