18. Zaczęło się w dzieciństwie...

Wczoraj oglądałam swoje zdjęcia z dzieciństwa, szukając czegoś do nowych ramek, które mają niedługo ozdabiać ściany mojego pokoju i odkryłam coś niesamowitego, choć totalnie oczywistego. Nigdy wcześniej nie patrzyłam na te fotografie tak, jak teraz.

Kiedyś były to dla mnie jedynie obrazki, które wstyd komukolwiek pokazać, bo głupie miny były, bo niewyjściowe... Ale coś się zmieniło. Teraz te głupie miny wydają mi się być świetne, zwłaszcza że były tworzone podczas zabaw z moimi siostrami. W ogóle jakoś tak uśmiechałam się do tych zdjęć i myślałam sobie, że przedstawione na nich dzieci są urocze i zabawne, a przede wszystkim są moją przeszłością i niejako teraźniejszością, tyle że w innym wydaniu.

Tak naprawdę po raz pierwszy pomyślałam sobie, że miałam naprawdę udane dzieciństwo. I poczułam wdzięczność dla mojej mamy, że wychowała mnie, a właściwie to nas. Na chwilę zapomniałam o momentach krzyku i złości, pomyślałam sobie za to o moim pierwszym rowerze, siódmych urodzinach, moich pobudkach co rano u boku mamy, koleżance z podwórka, z którą nie widziałam się od dobrych kilku lat, zabawą flamastrami w łóżeczku... Pamiętam nawet moment, właściwie to jedynie przebłysk, kiedy mama podała mnie i mojej młodszej siostrze butelki z kaszą przed pójściem spać. Nie wiem, ile mogłyśmy mieć lat i nie jestem nawet do końca pewna, czy to wspomnienie jest prawdziwe, ale jest piękne, choć zwyczajne, a nawet komuś może wydawać się dziwne.

To cudowne móc uznać, że miało się udane dzieciństwo i że teraźniejszość nie jest najgorsza, a przyszłość zapowiada się nieźle. Bo czy nie o to chodzi w życiu, aby mieć co wspominać, co przeżywać, o czym marzyć? Tak naprawdę po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułam się spełniona i szczęśliwa. I choć te uczucia zapewne miną niedługo zapomniane, to teraz dają mi wielką satysfakcję. Nie wiem, dlaczego kilka starych fotografii wywołało we mnie tyle emocji, zwłaszcza że mnie prędzej chwyta złość niż rozczulenie i poczucie ogólnego szczęścia za sprawą magii wspomnień. Ale stało się i jestem niezwykle zadowolona z tego faktu!

A tak poza tym to powróciłam do ćwiczeń. Właściwie miałam to zrobić już dwa dni temu, ale rozleniwiła mnie ta choroba. Na szczęście oprócz kaszlu i lekkiego kataru już nic mi nie jest i mogę wrócić do starych nawyków. Staram się zmotywować.

A Wy macie jakieś sposoby na motywację? I czy macie jakieś wspomnienia z dzieciństwa, które choć zwyczajne, wzruszają Was lub wywołują jakiekolwiek inne emocje?

Pozdrawiam cieplutko!