9. Najpierw ja, a inni w ogóle

Mam w klasie cudowną koleżankę. Co by nie było, ona zawsze jest gotowa dopomóc swoim wiele wnoszącym do sytuacji i pouczającym komentarzem. Bez niej chyba nic nie miałoby sensu. Jak bowiem można żyć bez jej tekstów?

Na lekcji, kiedy ktoś czegoś nie ogarnia, ona chętnie uzna, że nie myśli i jeszcze powie to tak głośno, aby na pewno każdy usłyszał, ale jak ona czegoś nie potrafi, to jest w porządku, bo przecież każdemu się zdarza, jest zmęczona, ma problemy, a w ogóle to jeszcze śpi, bo przecież dwunasta to za wcześnie na myślenie. Dobrze w takim razie, że to reszta klasy nie włącza nigdy mózgu, a nie ona.

Ale zakres jej uwag znacznie wykracza poza czterdzieści pięć minut zajęć. Na przerwach, na dworze i w ogóle w każdym innym miejscu musi coś ciekawego powiedzieć. Jacy to inni są źli, a ona biedna... Co innego kiedy to ktoś jej się wyżala. Wtedy powie jedynie ironiczne: "Straszne!" i pokaże swój kpiący uśmieszek. Nie ma to jak żyć według zasady: Najpierw ja, a inni w ogóle.

I nie wiem, czy najbardziej denerwują mnie fakty opisane wyżej, czy to, że gdy ktoś mówi tej dziewczynie, że jest wredna i jej komentarze są zbędne, ona twierdzi, że to zwykła szczerość, że to jej wielka zaleta. A przecież szczerość nie polega na gadaniu wszystkiego, co ślina na jęzor przyniesie. Niektóre uwagi mimo wszystko warto zatrzymać dla siebie, jeśli nie mają one zmienić dziejów świata.

Już dwa razy próbowałam wytłumaczyć pannie, że przesadza, ale oczywiście ona nie wie, o co mi chodzi. No bo co ona niby robi nie tak? Czy ja naprawdę wolę piękne kłamstwa niż najprawdziwszą prawdę z jej ust? Jak ja mogę?

Najwyraźniej mogę, bo już głowa boli od tego jej gadania. Jej głos rozpoznam na drugim końcu korytarza. Ba! Nawet na drugim końcu świata pewnie nie miałabym wątpliwości, gdyby się odezwała.

W tym momencie pragnę pozdrowić wszystkich cierpliwych ludzi. Zazdroszczę. Też czasami chciałabym, aby mnie krew nie zalewała w takich sytuacjach...