37. O bolącym kręgosłupie moralnym

NUTA NA DZIŚ

Siedział na jednym z ostatnich wolnych miejsc. Westchnął ciężko. Jeszcze tylko dziesięć minut jazdy autobusem i będzie mógł pójść do domu, nic nie robić.

Dwóch kolegów stanęło obok niego i zaczęli rozmawiać. O niczym ważnym, zwykłe narzekanie na nudę, zmęczenie oraz bolący od ciężkiego plecaka (wcale nie długotrwałego siedzenia przed komputerem) kręgosłup. Typowe dla nich. Ale o czym innym tu rozmawiać w zatłoczonym pojeździe?

Usłyszał wyraźnie chrząknięcie. Kątem oka dostrzegł zgarbioną postać starszej kobiety. Ani myślał ustępować jej miejsca. W końcu on też miał prawo do siedzenia podczas jazdy ― był zmęczony. Udał, że jej nie widział.

Podróż nie trwała długo. Minęli kolejne trzy przystanki. Na następnym mieli wysiadać. Chrząknięcie powtórzyło się, ale on wciąż był niewzruszony ― nawet nie spojrzał na starszą kobietę.

Nareszcie ― ostatni przystanek. Poderwał się energicznie z miejsca, aby jak najszybciej opuścić autobus. Stojąc w drzwiach, obejrzał się za siebie. Jego babcia siadała zmęczona na dopiero co zwolnionym przez niego miejscu z siatką zakupów w ręce i wyraźnie wymalowaną ulgą na twarzy. Patrzyła na niego ze smutkiem.

Oto naprawdę zminiaturyzowana miniatura, zresztą jedna z niewielu, jakie w życiu napisałam. Myślę, że sama w sobie komentarza nie wymaga, gdyż jest aż nadto wymowna. Pragnę jednak dodać kilka słów, zirytowana ludźmi, których spotykam w autobusach.

Są dwie grupy osób, które denerwują mnie w jednakowym stopniu. I teraz nie dziwcie się, ale są to: dzieciaki, które zajmują ostatnie wolne miejsca w zatłoczonym autobusie i ani myślą ustąpić starszej osobie oraz starsze osoby, którym się wydaje, że mają prawo do tego miejsca ponad wszystko i wszystkich. O dzieciakach pisać nie będę, bo to inna inszość (nienawidzę większości dzieci w wieku podstawówkowym), poza tym chyba już je podsumowałam.

Jeśli natomiast chodzi o starsze panie, z chęcią się wypowiem. Mam szacunek do starszych, uważam też, że to miejsce autobusowe należy im się w większym stopniu niż mi. Ale często słyszę, że młodzież jest niewychowana i nie ma szacunku, bo nie chce ustępować siedziska. Otóż nie zawsze tak jest. Czasami po prostu nie widzi się starszej osoby, czyta się książkę, rozmawia się przez telefon, uczy się etc. Albo po prostu można się źle czuć... Moim zdaniem szacunek działa w obie strony. Ja nie mówię starszej pani, że jest niewychowana, chociaż ewidentnie mam na to dowód w postaci jej krzyków o mojej mamie, która rzekomo nie potrafiła mnie nauczyć zasad moralnych. Przepraszam bardzo, ale język tej pani kołkiem nie stanął i śmiało mogła się odezwać, że chciałaby usiąść, wcale bym się nie obraziła. Pytanie o miejsce to nic złego. To że coś się należy, wcale nie oznacza, że nie można o to poprosić. Nawet byłoby miło.

Ale dobrze, niech dzieciaki będą bezczelne, staruszki obrażone na cały świat, a ja wkurzona za każdym razem, kiedy wsiadam do zatłoczonego autobusu. Inaczej świat przestanie się kręcić, na to wygląda.

A jak tam u Was? Jakieś autobusowe przygody?

Pozdrawiam!